ارزش ها و ضد ارزش ها

امیرالمومنین (ع) در حکمت 219

وَ قَالَ عليه السلام - مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْيَا حَزِيناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ أَصْبَحَ يَشْكُو مُصِيبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَإِنَّمَا يَشْكُو رَبَّهُ وَ مَنْ أَتَى غَنِيّاً فَتَوَاضَعَ لَهُ لِغِنَاهُ ذَهَبَ ثُلْثَا دِينِهِ وَ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ كَانَ مِمَّنْ يَتَّخِذُ آيَاتِ اللَّهِ هُزُواً وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْيَا الْتَاطَ قَلْبُهُ مِنْهَا بِثَلَاثٍ هَمٍّ لَا يُغِبُّهُ وَ حِرْصٍ لَا يَتْرُكُهُ وَ أَمَلٍ لَا يُدْرِكُهُ

(و فرمود:) - آن كه از دنيا اندوهناك است، از قضاي خدا خشمناك است. و آن كه از مصيبتي كه بدو رسيده گله آرد، از پروردگار خود شكوه دارد و آن كه نزد توانگر رفت و به خاطر مالداري وي از خود خواري نشان داد دو ثلث دينش را به باد داد، و آن كه قرآن خواند و مرد و راه به دوزخ برد از كساني بود كه آيات خدا را به فسوس گرفت و افسانه شمرد، و آن كه دلش به دوستي دنيا شيفته است دل وي به سه چيز آن چسبيده است: اندوهي كه از او دست بر ندارد، و حرصي كه او را وانگذارد، و آرزويي كه آن را به چنگ نيارد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 219