ره آورد انفاق

امیرالمومنین (ع) در حکمت 224

وَ قَالَ عليه السلام - مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ و معنى ذلك أن ما ينفقه المرء من ماله في سبيل الخير و البر و إن كان يسيرا فإن الله تعالى يجعل الجزاء عليه عظيما كثيرا و اليدان هاهنا عبارتان عن النعمتين ففرق عليه السلام بين نعمة العبد و نعمة الرب بالقصيرة و الطويلة فجعل تلك قصيرة و هذه طويلة لأن نعم الله أبدا تضعف على نعم المخلوق أضعافا كثيرة إذ كانت نعم الله أصل النعم كلها فكل نعمة إليها ترجع و منها تنزع

(و فرمود:) - آن كه با دست كوتاه ببخشد او را با دست دراز ببخشند (مي‏گويم: معني آن اين است كه آنچه آدمي از مال خود در راه نيكي و نيكوكاري بخشد، هرچند اندك بود خدا پاداش آن را بزرگ و بسيار دهد، و دو دست در اينجا دو نعمت است و امام ميان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذارد، نعمت بنده را دست كوتاه و نعمت خدا را دست دراز نام نهاد، چه نعمتهايي خدا همواره از نعمتهاي آفريدگان فراوانتر است و افزون چرا كه نعمتهاي خدا اصل نعمتهاست و هر نعمتي را بازگشت به نعمت خداست و برون آمدن آن از آن جاست.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 224