پرهیز از مهلت دادن های خدا

امیرالمومنین (ع) در حکمت 252

وَ قَالَ عليه السلام - كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ وَ مَغْرُور بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ سُبْحَانَهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ و قد مضى هذا الكلام فيما تقدم إلا أن فيه هاهنا زيادة جيدة مفيدة.

(و فرمود:) - بسا كس كه با نيكويي بدو گرفتار گرديده است و بسا مغرور بدانكه گناهش پوشيده است، و بسا كس كه فريب خورد به سخن نيكويي كه در باره او بر زبانها رود، و خدا هيچ كس را نيازمود چون كسي كه او را در زندگي مهلتي بود. (و اين گفتار پيش از اين گذشت، ليكن اينجا در آن زيادتي است سودمند.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 252