روش صحیح قضاوت

امیرالمومنین (ع) در حکمت 263

رُوِيَ أَنَّهُ عليه السلام رُفِعَ إِلَيْهِ رَجُلَانِ سَرَقَا مِنْ مَالِ اللَّه‏ أَحَدُهُمَا عَبْدٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ الْآخَرُ مِنْ عُرْضِ النَّاسِ فَقَالَ عليه السلام - أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَيْهِ مَالُ اللَّهِ أَكَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ الْحَدُّ فَقَطَعَ يَدَهُ

(و روايت شده است كه دو مرد را نزد او آوردند كه از مال خدا دزدي كرده بودند: يكي از آن دو بنده بود از بيت المال مسلمانان، و ديگري در ملك مردمان. فرمود:) - امّا آن يكي از مال خداست و حدّي بر او نيست چه مال خدا برخي از مال خدا را خورده، و امّا ديگري بر او حدّ جاري است و دست او را بريد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 263