روانشناسی مومن

امیرالمومنین (ع) در حکمت 325

وَ قَالَ عليه السلام فِي صِفَةِ الْمُؤْمِنِ - الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْ‏ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْ‏ءٍ نَفْساً يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِيقَةِ لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ

(در صفت مؤمن فرمود:) - شادماني مؤمن در رخسار اوست و اندوه وي‏ در دلش. سينه او هرچه فراخ‏تر است و نفس وي هرچه خوارتر. برتري جستن را خوش نمي‏دارد، و شنواندن نيكي خود را به ديگران دشمن مي‏شمارد. اندوهش دراز است، همتش فراز. خاموشي‏اش بسيار است، اوقاتش گرفتار، سپاسگزار است، شكيبايي پيشه است، فرو رفته در انديشه است، نياز خود به كس نگويد، خوي آرام دارد، راه نرمي پويد. نفس او سخت‏تر از سنگ خارا - در راه دينداري - و او خوارتر از بنده - در فروتني و بي آزاري -.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 325