سرانجام دردناک بنی امیه

امیرالمومنین (ع) در حکمت 456

وَ قَالَ عليه السلام - إِنَّ لِبَنِي أُمَيَّةَ مِرْوَداً يَجْرُونَ فِيهِ وَ لَوْ قَدِ اخْتَلَفُوا فِيمَا بَيْنَهُمْ ثُمَّ كَادَتْهُمُ الضِّبَاعُ لَغَلَبَتْهُمْ و المرود هاهنا مفعل من الإرواد و هو الإمهال و الإنظار و هذا من أفصح الكلام و أغربه فكأنه عليه السلام شبه المهلة التي هم فيها بالمضمار الذي يجرون فيه إلى الغاية فإذا بلغوا منقطعها انتقض نظامهم بعدها

(و فرمود:) - بني اميه را مهلتي است كه در آن مي‏تازند، هر چند خود ميان خود اختلاف اندازند. سپس كفتارها بر آنان دهن گشايند و مغلوبشان نمايند (و مرود مفعل است از «ارواد» و آن مهلت و فرصت دادن است، و اين از فصيح‏ترين و غريبترين كلام است. گويي امام (ع) مهلتي را كه آنان دارند به مسابقت جاي، همانند فرموده است كه براي رسيدن به پايان مي‏تازند و چون به نهايتش رسيدند رشته نظم آنان از هم مي‏گسلد.)

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 456