راه کشور داری

امیرالمومنین (ع) در حکمت 468

وَ قَالَ عليه السلام لِزِيَادِ ابْنِ أَبِيهِ وَ قَدِ اسْتَخْلَفَهُ لِعَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْعَبَّاسِ عَلَى فَارِسَ وَ أَعْمَالِهَا فِي كَلَامٍ طَوِيلٍ كَانَ بَيْنَهُمَا نَهَاهُ فِيهِ عَنْ تَقْدِيمِ الْخِرَاجِ - اسْتَعْمِلِ الْعَدْلَ وَ احْذَرِ الْعَسْفَ وَ الْحَيْفَ فَإِنَّ الْعَسْفَ يَعُودُ بِالْجَلَاءِ وَ الْحَيْفَ يَدْعُو إِلَى السَّيْفِ

(و چون زياد بن ابيه را به جاي عبد اللّه پسر عباس به فارس و شهرهاي تابع آن حكومت داد، در گفتاري دراز كه او را از گرفتن خراج پيش از رسيدن وقت آن نهي فرمود گفت:) - كار به عدالت كن و از ستم و بيداد بپرهيز كه ستم رعيت را به آوارگي وادارد و بيدادگري شمشير را در ميان آرد.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، حکمت 468