در ستم بنى اميه

امیرالمومنین (ع) در خطبه 97

و من كلام له عليه السلام - وَ اللَّهِ لَا يَزَالُونَ حَتَّى لَا يَدَعُوا لِلَّهِ مُحَرَّماً إِلَّا اسْتَحَلُّوهُ وَ لَا عَقْداً إِلَّا حَلُّوهُ وَ حَتَّى لَا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ إِلَّا دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ (وَ نَزَلَ بِهِ عَيْثُهُمْ) وَ نَبَا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ وَ حَتَّى يَقُومَ الْبَاكِيَانِ يَبْكِيَانِ بَاكٍ يَبْكِي لِدِينِهِ وَ بَاكٍ يَبْكِي لِدُنْيَاهُ وَ حَتَّى تَكُونَ نُصْرَةُ أَحَدِكُمْ (مِنْ أَحَدِهِمْ) كَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ إِذَا شَهِدَ أَطَاعَهُ وَ إِذَا غَابَ اغْتَابَهُ وَ حَتَّى يَكُونَ أَعْظَمُكُمْ فِيهَا عَنَاءً أَحْسَنَكُمْ بِاللَّهِ ظَنّاً فَإِنْ أَتَاكُمُ اللَّهُ بِعَافِيَةٍ فَأَقْبِلُوا وَ إِنِ ابْتُلِيتُمْ فَاصْبِرُوا فَإِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ

از سخنان آن حضرت است - از سخنان آن حضرت است به خدا كه، بر سر كار بمانند تا حرامي از خداي را نگذارند جز آنكه آن را حلال شمارند، و پيماني استوار نماند، جز آنكه آن را بگسلانند، و خانه‏اي در دهستان و خيمه‏اي در بيابان نبود جز آنكه ستم آنان بدان رسد و ويرانش گرداند، و بدرفتاري‏شان مردم آنجا را بگريزاند. تا آنجا كه دو دسته بگريند: دسته‏اي براي دين خود كه از دست داده‏اند، و دسته‏اي براي دنياي خويش كه بدان نرسيده‏اند، و ياري يكي ديگري را چون ياري بنده باشد به مولا، اگر حاضر است راه او پويد و اگر غايب است بد او گويد، و تا آنكه هر كس گمان‏ وي به پروردگار نيكوتر بود، رنج او در آن بلا بيشتر بود. پس اگر پروردگار شما را عافيتي داد بپذيريد، و اگر به بلايي مبتلا ساخت، شكيبايي پيش گيريد كه عاقبت از آن پرهيزگاران است.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، خطبه 97