دستور زبان (نقش یک ضمیر متصل)

راجع به نقش "ت" در:

《 گیرم که نمی افتد با وصل منت رایی

با جور و جفا باری هم رات نمی افتد》

چه نظری دارید و بیت فوق را چگونه مرتب می کنید؟

اگر بخواهیم به زبان امروزی این بیت رو مرتب کنیم که مفهوم رو هم ساده کرده باشیم این بیت به این صورت چینشی امروزیتر خواهد داشت:

گیرم که تو را با وصل من رایی نمی افتد باری با جور و جفا نیز رایت نمی افتد

اگر چنانچه رای رو در هر دو مصراع به معنای رای به معنای «چاره، یا نظر»قرار بدهیم منظور شاعر این است که چنانچه تصور را بر این قرار بدهیم که با وصل من چاره ای برای تو پیدا نشود یا اینکه تصور بر این باشد که تو نظری به وصل و رسیدن به من نداری ، نظرت بر ظلم و ستم به من نیز نخواهد افتاد.

در کل به نظر بنده این بیت رو باید به صورت سوالی خواند و معنای این بیت اینگونه است که:

گیرم که قرار نیست که به وصل من برسی، آیا تو نمی خواهی در حق من ظلم و ستمی هم بکنی؟

شاعر می گوید حالا که تو نمی خواهی به من برسی حداقل کاش از تو ظلمی می دیدم.

نکته: در مورد «ت» باید این رو عرض کنم که این ضمیر متصل از دید زبانشناسان فارسی «جهش ضمیر» پیدا کرده است و مربوط است به کلمه «رای» یعنی رایت یا رای تو.