کلمه "جلوه‌کنان" به عنوان یک واژه مرکب در زبان فارسی استفاده می‌شود و از دو بخش "جلوه" و "کنان" تشکیل شده است. در ادامه به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این واژه می‌پردازیم:

1. معنی و کاربرد:

   • "جلوه" به معنای نماد، ویژگی و نمایش است.
   • "کنان" به معنای انجام دادن، نشان دادن یا پدید آوردن است. در ترکیب "جلوه‌کنان"، این واژه به معنی "به نمایش گذاشتن جلوه" چیزی است.

2. تلفظ:

   • "جلوه‌کنان" به صورت /d͡ʒe.lo.ɪ̯.ke'nɒːn/ تلفظ می‌شود و نوعی ایهام و زیبایی در شعر و نثر دارد.

3. نحوه استفاده:

   • این واژه معمولاً در متون ادبی، شعر و نثرهای زیبا برای توصیف حالت یا چیزی که زیبایی و یا ویژگی خاصی را به نمایش می‌گذارد، به کار می‌رود.
   • مثال: "چشمانش جلوه‌کنان بود" به معنای "چشمانش زیبا و درخشان بود" است.

4. قواعد نگارشی:

   • در نوشتن، توجه به فاصله و استفاده صحیح از علامت‌ها مهم است. معمولاً در متن‌های رسمی یا ادبی این واژه به صورت پیوسته و بدون فاصله نوشته می‌شود.
5. صرف و نحو:
   • "جلوه‌کنان" به عنوان یک فعل حال است و می‌تواند در جملات مختلف به کار رود. به همین سبب زمان و موضوع جمله بر ساختار واژه تأثیر می‌گذارد.

این ویژگی‌ها به تشخیص و استفاده صحیح‌ از "جلوه‌کنان" کمک می‌کنند و در ارائه نوشته‌ای زیبا و ادبی موثرند.

1. در مراسم عروسی، گل‌های زیبا جلوه‌کنان دورتادور سالن را تزئین کرده بودند.
2. آفتاب با نور طلایی خود بر روی درختان جلوه‌کنان می‌تابید و منظره‌ای بی‌نظیر ایجاد کرده بود.
3. نقاشی‌های این هنرمند، با رنگ‌های زنده و طراحی‌های خاص، جلوه‌کنندانی خیره‌کننده را به نمایش می‌گذارند.