کلمه «جلوه‌گر» یک واژه ترکیبی در زبان فارسی است که به معنای کسی یا چیزی است که جلوه یا زیبایی خاصی را به نمایش می‌گذارد. در بررسی نگارشی و قواعد فارسی این کلمه، نکات زیر قابل توجه است:

1. تفکیک بخش‌ها: «جلوه‌گر» از دو بخش تشکیل شده است: «جلوه» و «گر». «جلوه» به معنای زیبایی یا نمایش است و «گر» به معنای کسی است که کاری را انجام می‌دهد. بنابراین مفهوم کلی آن به زیبایی اشاره دارد.

2. نوشتار: کلمه «جلوه‌گر» با نیم‌فاصله نوشته نمی‌شود و به صورت متصل نوشته می‌شود.

3. گروه‌های زبانی: در جملات، این واژه می‌تواند به عنوان اسم، صفت، یا فعل عمل کند. مثلاً:

   • اسم: «او یک جلوه‌گر واقعی است.»
   • صفت: «این طراحی جلوه‌گر است.»

4. صرف و نحو: این واژه به‌صورت تغییرپذیر در جملات مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد و به شکل‌های مختلف صرف می‌شود، مانند «جلوه‌گران» (جمع) یا «جلوه‌گرانه» (قید).

5. قوانین نگارشی: در متن‌های رسمی و ادبی، سعی شود که از نحوه درست و متناسب با قواعد نگارشی استفاده شود. مثلاً باید دقت شود که در جملات ترکیبی و پیچیده، این کلمه به درستی و به‌جا به کار برود.

به طور کلی، «جلوه‌گر» یکی از واژه‌های زیبا و هنری زبان فارسی است که در ادب و هنر بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد و رعایت قواعد نگارشی به درک بهتر و زیباتر شدن متن کمک می‌کند.

البته! در زیر چند مثال برای استفاده از کلمه "جلوه‌گر" آورده شده است:

1. نور خورشید بر روی دریا، جلوه‌گر زیبایی‌های طبیعی آن بود.
2. ایران زادگاه فرهنگ و هنر است که جلوه‌گر عظمت تاریخ این سرزمین می‌باشد.
3. دوستش به او گفت که صدای خواندنش، در آن شب زیبا جلوه‌گر است.
4. این گل با رنگ‌های زنده‌اش جلوه‌گر فضاهای باغ است.
5. مهارت‌های او در طراحی، هر پروژه‌ای را جلوه‌گر می‌سازد.

اگر مثال‌های بیشتری نیاز دارید یا سوال خاصی دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!