خوش‌خوار

کلمه «خوش‌خوار» از ترکیب دو واژه «خوش» و «خوار» تشکیل شده است. در زیر به چند نکته درباره قواعد فارسی و نگارشی آن اشاره می‌شود:

1. فاصله‌گذاری:

   • در این کلمه، به دلیل اینکه «خوش» یک پیشوند است و «خوار» یک واژه مستقل، بین این دو واژه باید یک‌خط (های‌ف) گذاشته شود. بنابراین، نوشتن آن به صورت «خوش‌خوار» صحیح است.

2. رایج‌ترین کاربرد:

   • کلمه «خوش‌خوار» به معنای کسی است که طعم‌های خوب را می‌شناسد و از خوردن غذاهای خوش‌مزه لذت می‌برد.

3. قواعد نحوی:

   • مانند دیگر صفات و اسم‌ها، این کلمه می‌تواند به عنوان صفت به کار رود و جایگاه آن در جمله می‌تواند تغییر کند. مثلاً: «او یک نفر خوش‌خوار است.»

4. روخوانی و تلفظ:

   • در تلفظ این کلمه، حروف به شکل صحیح ادا می‌شوند و شکسته‌نویسی و ارسال صدای آن باید به صورت «خوش‌خوار» و نه «خوش‌خوار» باشد.
5. ادامه با دیگر واژه‌ها:
   • این کلمه می‌تواند با سایر واژه‌ها ترکیب شود، به عنوان مثال: «خوش‌خواران» به معنای افرادی که به خوردن غذاهای خوشمزه تمایل دارند.

با رعایت این نکات، می‌توان به نحو صحیح از واژه «خوش‌خوار» در نوشته‌های فارسی استفاده کرد.

1. در میان کشاورزان، او به عنوان یک خوش‌خوار شناخته می‌شود زیرا همیشه از محصولات خود مراقبت می‌کند و از آن‌ها بهره‌برداری بهینه می‌نماید.
2. خوش‌خوار بودن جوجه‌ها در مرغداری باعث افزایش تولید تخم‌مرغ و کیفیت آن‌ها می‌شود.
3. او با اشاره به رفتار خوش‌خوار سگش، گفت که همیشه از غذای خود به‌خوبی مراقبت می‌کند و هیچ چیزی را هدر نمی‌دهد.