دانش‌آموز

کلمه "دانش‌آموز" ترکیبی است از دو بخش: "دانش" و "آموز"، که به معنای کسی است که دانش می‌آموزد و به طور خاص به دانش‌آموزان در سطح آموزشی اشاره دارد. در زیر به چند قاعده و نکته نگارشی و دستوری پیرامون این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتار صحیح: کلمه "دانش‌آموز" با یک خط تیره (واژه‌نامه‌ای) نوشته می‌شود و باید توجه داشت که این امر برای ترکیب‌های مشابه نیز صدق می‌کند.

2. جمع و مفرد: این کلمه در حالت مفرد به "دانش‌آموز" و در حالت جمع به "دانش‌آموزان" تغییر می‌یابد.

3. آهنگ و تکیه: این کلمه در تلفظ باید به طور صحیح ادا شود تا بیانگر مفهوم آن باشد. تکیه اصلی بر روی "آمو" (دومین بخش) است.

4. نقش دستوری: اصلی‌ترین نقش "دانش‌آموز" اسم است و به عنوان فاعل یا مفعول در جمله به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "دانش‌آموزان در کلاس حضور دارند." (فاعل)
   • "مدرس به دانش‌آموزان درس می‌دهد." (مفعول)

5. قید و صفت: این کلمه می‌تواند با قیدها و صفات مختلفی به کار رود. به عنوان مثال: "دانش‌آموز خلاق"، "دانش‌آموز ممتاز".

6. هم‌نشینی: می‌توان این کلمه را با واژه‌های دیگر برای ساخت اصطلاحات علمی و آموزشی استفاده کرد، مانند "دانش‌آموزان پایه دهم".

با رعایت این نکات می‌توان به درستی از کلمه "دانش‌آموز" استفاده کرد.

1. دانش‌آموزان در کلاس ریاضی بسیار فعال و مشارکت‌کننده بودند.
2. معلم برای هر دانش‌آموز تمرین‌های ویژه‌ای تهیه کرده بود تا به پیشرفت آن‌ها کمک کند.
3. در پایان سال تحصیلی، هر دانش‌آموز قادر به ارائه پروژه‌های خود در روز جشن فارغ‌التحصیلی بود.