کلمه "درشت‌گو" در زبان فارسی به عنوان یک صفت به کار می‌رود و به معنای کسی است که با صدای بلند یا به طور واضح و شنیدنی صحبت می‌کند. در نگارش و نوشتار این کلمه باید به چند نکته توجه کرد:

1. نحوه نوشتار: این کلمه به صورت "درشت‌گو" نوشته می‌شود که شامل یک بخش اصلی (درشت) و یک پیشوند (-گو) است. خط فاصله (یعنی "‌") بین دو بخش کلمه نشان‌دهنده این است که این دو بخش به هم مرتبط هستند.

2. قواعد صرف و نحو: "درشت‌گو" می‌تواند به عنوان صفت برای توصیف افراد یا اشیاء به کار برود. مثلاً: "او یک درشت‌گوی خوب است."

3. نکات نگارشی:

   • در هنگام استفاده از این کلمه، باید دقت کنید که در متن شما مناسب با زمینه و موضوع باشد.
   • از نظر صمیمیت یا غیررسمی بودن، این کلمه ممکن است در مکالمات غیررسمی بیشتر به کار رود.
   • توجه به سیاق جمله و استفاده صحیح از این صفت در ارتباط با دیگر اجزای جمله مهم است.
4. مثال‌های کاربرد:
   • "درشت‌گوی او همه را مجذوب کرد."
   • "به خاطر صدای درشت‌گویش، پیامش به خوبی منتقل شد."

از این نکات برای استفاده صحیح و مناسب از "درشت‌گو" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه “درشت‌گو” در جمله آورده شده است:

1. او همیشه در محافل عمومی به خاطر درشت‌گویی‌اش معروف است.
2. به عنوان یک درشت‌گو، هیچ عصبی نمی‌شود و همیشه نظراتش را با صدای بلند بیان می‌کند.
3. درشت‌گو بودن ممکن است در برخی مواقع مورد تحسین قرار گیرد، اما در جاهای دیگر می‌تواند به مشکلاتی منجر شود.
4. با اینکه او درشت‌گو است، اما همیشه صداقت و شفافیت را در صحبت‌هایش حفظ می‌کند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، لطفاً بفرمایید!