کلمه "درویش" در زبان فارسی به معنای فردی است که زندگی زاهدانه‌ای دارد و به اصول صوفیانه و مذهب تصوف وابسته است. در اینجا به برخی نکات مرتبط با نگارش و کاربرد این کلمه پرداخته می‌شود:

۱. املای صحیح

• املای صحیح این کلمه "درویش" است و باید در تمام متون و نوشته‌ها به همین صورت نوشته شود.

۲. استفاده در متن

• بسته به سیاق متن و موضوعاتی که مورد بحث قرار می‌گیرد، می‌توان از کلمه "درویش" در معانی مختلفی استفاده کرد. به عنوان مثال: در ادبیات صوفیانه، درویش به عنوان شخصیت‌هایی معنوی و عارف معرفی می‌شوند.

۳. نکات نگارشی

• هنگام استفاده از "درویش" در یک جمله، باید توجه داشت که اگر به دنبال توصیف‌های بیشتری از این کلمه هستید، می‌توانید از صفاتی مانند "خالص"، "زاهد"، "عارف" و غیره استفاده کنید. برای مثال: "او یک درویش زاهد است."

۴. جمع‌سازی

• جمع درویش، "درویشان" یا "درویش‌ها" است. در نگارش جمع، باید توجه کنید که برای اشاره به گروهی از درویش‌ها از این عبارات استفاده کنید.

۵. شیوه‌های مختلف به کارگیری

• "درویش" در شعر و ادب فارسی معمولاً با مضامین عرفانی و فلسفی همراه است و می‌تواند به عنوان نماد عشق به خدا و وحدت معنوی نیز تعبیر شود.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و زیبایی از کلمه "درویش" در نوشته‌ها و متون فارسی استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "درویش" در جمله آورده شده است:

1. درویش به کلامی شیرین و روح‌نواز آغاز کرد و همه را mesmerized کرد.
2. او زندگی ساده‌ای داشت و به عنوان درویش، در پی جستجوی حقیقت بود.
3. درویش در جمع مردم نشسته بود و داستان‌های عارفانه خود را نقل می‌کرد.
4. درویش با دلی پر از عشق و صفا به دیگران خدمت می‌کرد.
5. او همیشه می‌گفت که درویش واقعی کسی است که از مال و منال دنیا دل کند و به خداوند نزدیک شود.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید، می‌توانم کمک کنم!