کلمه "سازش‌کار" به معنای فردی است که در زمینه‌ای خاص، خاصه در حل و فصل اختلافات و مشکلات، به سازش و توافق میان طرفین کمک می‌کند. قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه به شرح زیر است:

1. قلمرو واژه: "سازش‌کار" متشکل از دو جزء است: "سازش" و "کار". "سازش" اشاره به توافق و سازگار شدن دارد و "کار" به معنای فردی است که در این زمینه فعالیت می‌کند.

2. خط فصل: در نوشتن این کلمه، حتماً باید خط فاصله (-) بین "سازش" و "کار" قرار گیرد. این کار به منظور بیان ترکیبی بودن کلمه است.

3. نحوه‌ی تلفظ: در زبان فارسی، این واژه به صورت "سازش‌کار" تلفظ می‌شود. حروف "سازش" به صورت جملگی بیان می‌شوند و "کار" به عنوان پسوند به آن متصل می‌شود.

4. جمع‌سازی: برای جمع بستن این واژه، معمولاً می‌توان از "سازش‌کاران" استفاده کرد.

5. مفاهیم مرتبط: ممکن است با دیگر واژه‌ها و عبارات مانند "سازش"، "مذاکره"، "توافق" و غیره مرتبط باشد.

6. کاربرد در جمله: مثال: "او یک سازش‌کار ماهر است و در مسائل بین‌المللی به خوبی عمل می‌کند."

با رعایت این نکات، می‌توانید به شکلی صحیح و مؤثر از کلمه "سازش‌کار" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. در مذاکرات صلح، او به عنوان یک سازش‌کار ماهر شناخته می‌شود که توانسته است طرفین متخاصم را به یک توافق نزدیک‌تر کند.
2. در دنیای سیاست، وجود یک سازش‌کار می‌تواند به کاهش تنش‌ها و دستیابی به توافق‌های پایدار کمک کند.
3. رفتارهای سازش‌کارانه او در تیم، باعث شد تا اعضا بهتر با یکدیگر همکاری کنند و به اهداف مشترک برسند.