سپیده‌دم

کلمه "سپیده‌دم" در فارسی به معنای نور صبحگاهی و زمانی است که آسمان قبل از طلوع آفتاب روشن می‌شود. در مورد نگارش و قواعد مربوط به این کلمه نکات زیر قابل توجه است:

1. ترکیب: "سپیده‌دم" از دو بخش "سپیده" و "دم" تشکیل شده است. "سپیده" به معنای روشنایی و "دم" به معنای آغاز یا زمان است. ترکیب این دو کلمه در زبان فارسی به درستی صورت گرفته است.

2. نقطه‌گذاری: در نوشته‌های رسمی و ادبی، کلمه "سپیده‌دم" بدون فاصله یا نگهداری از خط، نوشته می‌شود. از آنجا که این یک کلمه مرکب است، نیازی به علامت‌های اضافی نیست.

3. تضاد و تشابه: این کلمه معمولاً در متون ادبی و شعر استفاده می‌شود و می‌تواند به معنای آغاز یک روز تازه یا نمادی از امید و نوید تازه‌ای در زندگی تلقی شود.

4. صرف و نحو: این واژه به صورت معمول به‌عنوان یک اسم به کار می‌رود و می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مضاف به کار برود.

5. مثال‌های کاربردی:
   • "سپیده‌دم، نور امیدی در دل‌ها می‌افروزد."
   • "او در سپیده‌دم به سفر رفت."

با توجه به این نکات، می‌توان کلمه "سپیده‌دم" را به درستی و با رعایت قواعد نگارشی در متون فارسی به کار برد.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "سپیده‌دم" در جمله آورده شده است:

1. در سپیده‌دم، نور ملایمی بر افق ظاهر شد و خواب شبانه را به آرامی کنار گذاشت.
2. سپیده‌دم به طبیعت زندگی تازه‌ای بخشید و پرنده‌ها آغاز به آواز خواندن کردند.
3. ما تصمیم گرفتیم در سپیده‌دم به کوه برویم تا از زیبایی طلوع آفتاب لذت ببریم.
4. وقتی سپیده‌دم فرا رسید، هوا با بوی تازگی و رطوبت پر شد.
5. از پنجره خانه‌ام می‌توانم سپیده‌دم را تماشا کنم و زیبایی آن لحظه‌ها را احساس کنم.