سیاه‌دست

کلمه "سیاه‌دست" به معنای کسی است که دستش سیاه است، به ویژه در فرهنگ و ادب فارسی. در اینجا برخی نکات قواعدی و نگارشی مرتبط با این کلمه را بررسی می‌کنیم:

1. نحوه نوشتن: کلمه "سیاه‌دست" به صورت ترکیبی نوشته می‌شود و باید یکسره و بدون فاصله باشد. "سیاه" صفت و "دست" اسم است که باهم یک مفهوم جدید را ایجاد می‌کنند.

2. قلم و خط: در نگارش، کلمه سیاه‌دست باید با خط صحیح و خوانا نوشته شود. اگر در متون رسمی، ادبی یا آثار هنری استفاده می‌شود، رعایت اصول نگارشی الزامی است.

3. کاربرد: این اصطلاح عموماً در متون ادبی، شعر و داستان‌های کهن فارسی به کار می‌رود و می‌تواند به معنای شخصی با دست‌های کارآمد یا توانمند باشد.

4. جنسیت: این کلمه به‌طور کلی بی‌جنس است و می‌تواند به هر دو جنس اشاره کند، مگر اینکه در контекст خاصی به صورت مشخص به یک جنس اشاره شود.

5. قواعد صرف و نحوا: "سیاه‌دست" به عنوان یک صفت و اسم مرکب می‌تواند در جمله به‌عنوان صفت یا فاعل و مفعول استفاده شود.

به طور کلی، تلفظ و نگارش صحیح این کلمه اهمیت دارد و باید در متون ادبی و رسمی مورد توجه قرار گیرد.

1. او به خاطر توانایی‌های خاصش در بازی‌های کامپیوتری به "سیاه‌دست" شهر مشهور شده است.
2. در افسانه‌های قدیمی، سیاه‌دست‌ها به عنوان نگهبانان گنجینه‌ها و رازهای پنهان شناخته می‌شدند.
3. در جشنواره هنرهای تجسمی، یکی از هنرمندان با نقاشی‌های سیاه‌دست خود توجه بسیاری را جلب کرد.