کلمه "صاحب‌دل" در زبان فارسی به معنای فردی است که دل بزرگی دارد یا دلسوز و مهربان است. برای استفاده صحیح از این کلمه و همچنین نگارش آن، می‌توان به نکات زیر توجه کرد:

1. نوشتار درست: "صاحب‌دل" باید با استفاده از خط تیره نوشته شود تا نشان‌دهنده ترکیب دو واژه ("صاحب" و "دل") باشد.

2. قلمرو معنایی: این واژه بیشتر در متون ادبی و شعر به کار می‌رود و به شخصیت‌هایی اشاره دارد که ویژگی‌های روحانی و معنوی دارند.

3. قید و صفت: "صاحب‌دل" می‌تواند به عنوان یک صفت توصیفی برای شخصیت‌ها یا افراد به کار رود. مثلاً: "او فردی صاحب‌دل است."

4. جمع‌سازی: برای جمع بستن "صاحب‌دل"، از "صاحبان دل" یا "صاحب‌دلان" استفاده می‌شود.

5. مکالمه: در مکالمات عادی و نوشتار غیررسمی، می‌توان از کلمه "صاحب‌دل" برای توصیف افراد دلسوز استفاده کرد، اما در ادبیات و شعر، معانی عمق‌تری نیز می‌تواند داشته باشد.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "صاحب‌دل" به صورت درست و مؤثر در نوشتار خود استفاده کنید.

1. او یک صاحب‌دل واقعی است که همیشه به فکر دیگران و راحتی آن‌هاست.
2. در مهمانی، فرد صاحب‌دل داستان‌های جذابی از تجربیات خود را برای ما تعریف کرد.
3. صاحب‌دل بودن به معنای داشتن قلبی بزرگ و مهربان است که به دیگران عشق و امید می‌بخشد.