صعب‌العبور

کلمه "صعب‌العبور" که به معنای "دشوار و سخت‌گذر" است، در زبان فارسی به صورت ترکیبی از دو واژه عربی "صعب" و "عبور" تشکیل شده است. قواعد نگارشی مربوط به این کلمه به موارد زیر می‌پردازد:

1. نقطه‌گذاری: در صورتی که این کلمه در وسط جمله قرار بگیرد، نیازی به نقطه‌گذاری خاصی ندارد. با این حال، در آخر جمله، ممکن است نیاز به ویرگول یا نقطه باشد بسته به ساختار جمله.

2. تکیه‌گذاری: می‌توان به صورت صعب‌العبور، با تاکید بر هر دو بخش ترکیبی آن اشاره کرد.

3. استفاده در متن: این کلمه معمولاً در متون رسمی و ادبی به کار می‌رود و مناسب برای توصیف مکان‌ها، مسایل یا شرایط دشوار است.

4. فرهنگی و معنایی: به کارگیری این کلمه می‌تواند ابعاد فرهنگی و ادبی خاصی را به متن اضافه کند و بر ارزش‌های زیبایی‌شناسی زبان فارسی تاکید داشته باشد.

5. صرف و نحو: این کلمه به عنوان یک صفت به کار می‌رود و می‌تواند با اسم‌های مختلفی که اشاره به دشواری دارند، همخوانی داشته باشد.

به طور کلی، برای نگارش این کلمه و استفاده درست از آن، رعایت نکات فوق می‌تواند به درک بهتر و درست‌تر آن کمک کند.

1. جنگل‌های انبوه با درختان بلند و چنگالی، منطقه‌ای صعب‌العبور برای کاوشگران به شمار می‌رود.
2. کوه‌های صعب‌العبور این منطقه، تنها افراد حرفه‌ای را به خود جذب می‌کنند.
3. در مسیر پیاده‌روی به قله، ما با موانع صعب‌العبور زیادی مواجه شدیم که نیاز به تلاش بیشتری داشت.