کلمه "گنده‌دهان" ترکیبی از دو واژه "گنده" و "دهان" است که به طور غیررسمی برای توصیف افرادی که به نحو گسترده‌ای صحبت می‌کنند یا در گفتار خود صریح و بی‌پروا هستند، به کار می‌رود.

قواعد فارسی و نگارشی برای "گنده‌دهان":

1. تفکیک واژه‌ها: در این ترکیب، "گنده" صفت و "دهان" اسم است. ترکیب این دو واژه یک مفهوم جدید ایجاد می‌کند.

2. نقطه‌گذاری: اگر این کلمه در جمله‌ای به کار برود، به عنوان یک صفت می‌تواند برای اشاره به شخصیت یا طرز بیان یک فرد استفاده شود. برای مثال: "او گنده‌دهان است."

3. قواعد زبانی: استفاده از این کلمه باید با توجه به بافت اجتماعی و فرهنگی انجام شود، زیرا ممکن است بار معنایی مثبتی نداشته باشد و به عنوان توهین یا تحقیر تلقی شود.

4. حروف و نوشتار: در نوشتار فارسی، مانند دیگر ترکیب‌ها، کلمات ترکیبی می‌توانند بدون فاصله نوشته شوند. بنابراین "گنده‌دهان" به صورت یک کلمه و با خط تیره بین دو واژه نوشته می‌شود.

5. جنس واژه: "گنده‌دهان" را می‌توان به عنوان یک اسم به کار برد.

6. چند معنا: این واژه ممکن است معانی مختلفی داشته باشد، بر اساس زمینه‌ای که در آن به کار می‌رود.

7. فرهنگی: استفاده از واژه‌هایی مانند "گنده‌دهان" ممکن است در برخی فرهنگ‌ها و موقعیت‌ها به شیوه‌های مختلفی مورد پذیرش قرار گیرد.

با توجه به این نکات، شما می‌توانید این کلمه را به صورت صحیح و معنادار در جملات خود به کار ببرید.

1. در مهمانی، او گنده‌دهان بود و هر کسی را با شوخی‌هایش خنده‌دار می‌کرد.
2. بعضی‌ها به خاطر گنده‌دهانیش به او لقب «زبان‌طولانی» داده‌اند.
3. گنده‌دهان‌ها اغلب نمی‌توانند در برابر رازهای دیگران مقاومت کنند و هر چیزی را به زبان می‌آورند.