کلمه "افسانه‌گویی" به معنای داستان‌سرایی یا نقل افسانه‌ها است و به طور کلی به عنوان یک اسم مرکب در زبان فارسی به کار می‌رود. در زیر برخی از قواعد نگارشی و نحوی مرتبط با این کلمه بیان می‌شود:

1. ترکیب: "افسانه‌گویی" از دو بخش "افسانه" و "گویی" تشکیل شده است. "افسانه" به معنی داستان‌ یا روایت‌های خیالی و "گویی" به معنای گفتن یا نقل کردن است.

2. نوشتن با خط تیره: در نوشتن این کلمه، بین دو بخش "افسانه" و "گویی" باید از خط تیره (ـ) استفاده شود. این جداکننده نشان‌دهنده این است که کلمه یک اسم مرکب است.

3. تلفظ: این کلمه به صورت "افسانه‌گویی" تلفظ می‌شود و در آن "افسانه" به صورت کامل ادا می‌شود و کلمه "گویی" به دنبال آن می‌آید.

4. جایگاه در جمله: این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مضاف‌الیه در جملات مختلف به کار برود. مثلاً:

   • "افسانه‌گویی هنری زیباست."
   • "او در افسانه‌گویی مهارت دارد."
5. صرف و تغییر شکل: کلمه "افسانه‌گویی" معمولاً به شکل غیرقابل صرف به کار می‌رود، اما با افزودن پیشوند یا پسوندهایی می‌توان به اشکال مختلف این کلمه دست یافت، مانند "افسانه‌گو" (کسی که داستان می‌گوید) یا "افسانه‌گویی‌اش" (عمل افسانه‌گویی او).

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی از کلمه "افسانه‌گویی" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. افسانه‌گویی یکی از هنرهای قدیمی است که در فرهنگ‌های مختلف به شکل‌های گوناگون وجود داشته است.
2. در شب‌های طولانی زمستان، خانواده‌ها دور هم جمع می‌شدند و با افسانه‌گویی لحظات شیرینی را تجربه می‌کردند.
3. استاد دانشگاه در درس خود به اهمیت افسانه‌گویی در آموزش و انتقال ارزش‌ها و فرهنگ جوامع اشاره کرد.