ناباور

کلمه "ناباور" در زبان فارسی به معنای کسی است که به چیزی باور ندارد یا نمی‌تواند آن را باور کند. این کلمه معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و می‌توان آن را در جملات مختلف استفاده کرد. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نحوه‌ی نوشتار:

   • "ناباور" به صورت نوشتاری به همین شکل و بدون هیچ گونه تکیه‌گذاری یا فاصله اضافی نوشته می‌شود.

2. استفاده در جملات:

   • این کلمه معمولاً در جملات توصیفی یا توجیهی به کار می‌رود. مانند: "او ناباور بود و به حرف‌های دیگران توجهی نمی‌کرد."

3. تطابق با دیگر اجزای جمله:

   • در جملات، لازم است این کلمه با سایر اجزای جمله و از جمله فعل و فاعل تطابق داشته باشد.
   • مثال: "او ناباور به واقعیت‌های موجود زندگی می‌کرد." (فاعل: او، صفت: ناباور)

4. نقطه‌گذاری:

   • اگر کلمه "ناباور" در انتهای جمله استفاده شود، باید قبل از آن از نقطه یا علامت سوال یا علامت تعجب مناسب استفاده کنید.
   • مثال: "او هرگز ناباور نخواهد بود."

5. معادل‌های دیگر:

   • در مواقعی می‌توان از معادل‌های دیگری همچون "بی‌باور" یا "کسی که به چیزی اعتقاد ندارد" نیز استفاده کرد، اما "ناباور" رایج‌تر است.
6. استفاده در جملات معطوف:
   • می‌توان "ناباور" را در جملات معطوف هم به کار برد: "او ناباور بود و دیگران به او استناد نمی‌کردند."

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "ناباور" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. او در برابر ادعای عجیب دوستش ناباور ماند و نتوانست به راحتی آن را باور کند.
2. خبر پیروزی تیم ملی در مسابقات جهانی، همه را ناباور و شگفت‌زده کرد.
3. ناباوری او نسبت به تغییرات ناگهانی در زندگی‌اش باعث شد تا به شدت دچار اضطراب شود.