نسب‌نامه

کلمه "نسب‌نامه" در زبان فارسی به معنای سندی است که نسب و خویشاوندی یک شخص را مشخص می‌کند. برای نوشتن و استفاده از این کلمه، رعایت نکات زیر مهم است:

1. ساختار کلمه: "نسب‌نامه" از دو جزء "نسب" و "نامه" تشکیل شده است. در اینجا، "نسب" به معنای خویشاوندی و "نامه" به معنای سند یا مدرک است.

2. نشانه‌گذاری: در این کلمه، حرف "ـ" (ه‌ی فاصله) بین "نسب" و "نامه" قرار می‌گیرد تا ترکیب صحیح آن را نشان دهد. این نشانه‌گذاری به درستی نشان‌دهنده‌ی ارتباط معناشناختی دو بخش کلمه است.

3. نحوه‌ی نوشتار: در نوشتن "نسب‌نامه"، باید توجه داشت که از حروف و نشانه‌های صحیح استفاده کنیم. در نوشتار رسمی و ادبی، باید همواره از رسم‌الخط استاندارد پیروی کرد.

4. نکات نگارشی:

   • اگر "نسب‌نامه" در یک متن رسمی یا علمی به کار می‌رود، بهتر است توضیحات بیشتری درباره مفهوم و نوع استفاده آن ارائه شود.
   • در نگارش متون ادبی و روزنامه‌نگاری، باید دقت کرد که کلمه در بستر مناسب خود به کار رود و از زبان محاوره‌ای دوری شود.
5. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه "نَسَب‌نامه" است که هر دو بخش آن به طور واضح بیان می‌شود.

با رعایت این نکات، می‌توان به نحو احسن از کلمه "نسب‌نامه" در نگارش‌های مختلف استفاده کرد.

1. نسب‌نامه یکی از اسناد مهم تاریخی است که شجره‌نامه‌ی خانواده‌ها را ثبت می‌کند.
2. در مراسم خانوادگی، پدربزرگ همیشه درباره نسب‌نامه‌اش و اجدادش صحبت می‌کرد.
3. برای اثبات هویت و تعلق به یک قبیله، ارائه نسب‌نامه الزامی است.