کلمه «نصب‌العین» یک واژه عربی است که به معنای «به‌عنوان چشم دیدنی» یا «به‌عنوان نمونه و الگو» به کار می‌رود. در زبان فارسی، این کلمه به عنوان یک اصطلاح وارد شده و در متون علمی و ادبی معمولاً برای اشاره به منابع معتبر یا مبنای مقایسه استفاده می‌شود.

قواعد و نگارش:

1. نحوهٔ نگارش: این کلمه به صورت «نصب‌العین» نوشته می‌شود و فاصله بین «نصب» و «العین» با یک خط فاصله (dash) مشخص می‌شود.

2. تأکید بر کاربرد: از «نصب‌العین» زمانی استفاده می‌شود که بخواهیم به یک موضوع خاص که معیار یا الگو برای بررسی سایر موارد باشد، اشاره کنیم.

3. نکات دستوری:

   • به‌کارگیری این کلمه باید با اصول نگارشی و دستوری فارسی سازگار باشد. به عنوان مثال، در جملات فارسی، معمولاً پس از کلمه «نصب‌العین» باید از نقطه‌گذاری صحیح استفاده کرد.
   • «نصب‌العین» معمولاً به عنوان اسم مؤنث به کار می‌رود، بنابراین در جملات می‌توان آن را با صفات مؤنث همراه کرد.
4. مناسبت‌های زبانی: در متون اداری، علمی و ادبی، کاربرد صحیح این واژه می‌تواند نشان‌دهندهٔ تسلط به زبان و اصول نگارشی باشد.

مثال:

• این کتاب به عنوان «نصب‌العین» در زمینهٔ تاریخ شهرهای ایران شناخته می‌شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «نصب‌العین» به نحو صحیحی در نوشته‌هایتان استفاده کنید.

1. نصب‌العین یکی از مهم‌ترین متون ادبی فارسی است که در زمینه عرفان و معنویت نوشته شده است.
2. در کلاس ادبیات، معلم درباره مضامین نصب‌العین صحبت کرد و تأثیر آن بر شعر فارسی را تحلیل کرد.
3. بسیاری از شاعران ایرانی در آثار خود به اشاراتی به نصب‌العین و مضامین آن پرداخته‌اند.