کلمه "بی‌مایه" به معنای "فاقد ارزش" یا "کم‌ارزش" است و در نوشتار فارسی بر اساس قواعد نگارشی و واژه‌سازی نوشته می‌شود. در اینجا به چند نکته درباره‌ی نگارش این کلمه و قواعد مرتبط با آن اشاره می‌کنم:

1. نوشتن با پیشوند "بی-": پیشوند "بی-" به معنی عدم یا نداشتن است و باید به کلمه‌ی اصلی چسبیده نوشته شود. در اینجا "مایه" کلمه‌ی اصلی است.

2. علامت تنوین و فاصله: "بی-" و "مایه" به صورت پیوسته نوشته می‌شوند و بین آن‌ها فاصله وجود ندارد. لذا درست است که "بی‌مایه" نوشته شود.

3. کلمه‌ی "مایه": این کلمه به معنای جوهر، بنیاد یا ارزش به کار می‌رود و به عنوان هسته‌ی واژه در نظر گرفته می‌شود.

4. استفاده در متون: "بی‌مایه" می‌تواند در جملات به عنوان صفت برای توصیف چیزهایی که فاقد ارزش یا محتوا هستند، به کار رود. به عنوان مثال: "این اثر هنری بی‌مایه است."

5. قواعد نگارشی: در متون رسمی و ادبی باید به این نکته توجه کرد که کلمات با پیشوند "بی-" به طور صحیح و کامل نوشته شوند و از استفاده‌های نادرست یا غیررسمی پرهیز شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "بی‌مایه" به درستی در نوشتار فارسی خود استفاده کنید.

در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "بی‌مایه" در جمله‌ها آورده شده است:

1. سخنان او در جلسه امروز واقعاً بی‌مایه و بی‌هدف بود.
2. این کتاب از نظر محتوا بی‌مایه است و خیلی نمی‌تواند به خواننده کمک کند.
3. او همیشه از توجیهات بی‌مایه استفاده می‌کند تا از پاسخ‌گویی فرار کند.
4. متن مقاله‌اش بی‌مایه و خالی از استدلال‌های قوی بود.
5. در مقایسه با سایر آثار ادبی، این شعر بی‌مایه به نظر می‌رسید.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید یا موضوع خاصی مد نظر شماست، خوشحال می‌شوم کمک کنم!