پیاله‌دست

کلمه "پیاله‌دست" یک ترکیب فارسی است که به معنای فردی است که پیاله‌ای در دست دارد یا به عبارتی، دستی که پیاله در آن قرار دارد. در نوشتار و نگارش زبان فارسی، رعایت چند قاعده زیر برای صحیح نگاشتن این کلمه و استفاده از آن در جملات بسیار مهم است:

1. فاصله‌گذاری: باید توجه شود که "پیاله‌دست" به طور کلی یک کلمه مرکب محسوب می‌شود و نیازی به فاصله بین اجزای آن نیست.

2. نوشتار با "-ی" یا "-ه" در انتها: در فارسی، ترکیب‌های مرکب معمولاً با "-ی" یا "-ه" در انتها نوشته می‌شوند، اما در این مورد خاص با "-دست" پایان می‌پذیرد.

3. نکات نگارشی: استفاده از کلمه در جملات باید متناسب با نوع متن باشد؛ به عنوان مثال، می‌توان گفت: «او پیاله‌دست خود را بر روی میز گذاشت.»

4. قواعد اجزای کلمه: در این کلمه، "پیاله" به معنای ظرفی برای نوشیدن یا سرو غذاست و "دست" به معنای عضو موجود در انسان که برای گرفتن و حمل اشیاء به کار می‌رود.

5. استفاده در متون: اگر در متنی ادبی یا داستانی از این کلمه استفاده می‌کنید، باید به سیاق و لحن متن توجه کنید تا ترکیب به طور طبیعی با سایر جملات همخوانی داشته باشد.

در کل، "پیاله‌دست" یک ترکیب ساده است اما استفاده صحیح و پیوسته آن در متن می‌تواند به غنای زبان و نگارش شما کمک کند.

1. در کنار سفره، پیاله‌دست میوه‌های تازه چیده شده بود.
2. معلم به دانش‌آموزان آموزش می‌داد که چگونه با پیاله‌دست خود، نقاشی‌های زیبا خلق کنند.
3. در مهمانی، هر کس پیاله‌دست خود را پر از دسرهای خوشمزه کرد و لذت برد.