کلمه "تهران" (یا "طهران") نام پایتخت ایران است و در زبان فارسی استفاده‌های خاص خود را دارد. در ادامه به برخی از قواعد نگارشی و مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتن با حرف بزرگ: به عنوان نام شهری، "تهران" همیشه با حرف بزرگ نوشته می‌شود: "تهران".

2. تلفظ و املا: هر دو شکل "تهران" و "طهران" به عنوان نام این شهر معتبر هستند، اما شکل رایج در گفتار و نوشتار فارسی "تهران" است.

3. استفاده در جملات: مانند سایر نام‌های جغرافیایی، "تهران" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا ج complement در جملات استفاده شود.

   • مثال: "تهران یکی از بزرگ‌ترین شهرهای ایران است."

4. حروف اضافه: در ترکیب با حروف اضافه، "تهران" به شکل خاصی نوشته نمی‌شود.

   • مثال: "در تهران زندگی می‌کنم." یا "به تهران سفر کردم."

5. نقش‌های مختلف: تهران می‌تواند به عنوان اسم خاص، اسم جغرافیایی، یا حتی به عنوان مفهوم فرهنگی و تاریخی در متون مختلف استفاده شود.

6. ضبط صحیح: از آن‌جا که تهران یک اسم خاص است و به مکان خاصی اشاره دارد، نباید به اشتباه به عنوان اسم عام (مثل "شهر" یا "پایتخت") استفاده شود.

با رعایت این موارد، می‌توان در نوشتن و گفت‌وگو درباره شهر تهران دقت و صحت لازم را به کار گرفت.