در زبان فارسی، کلمه "شعر" به معنای ادبیات منظوم و موزون است و قواعد خاصی برای استفاده و نگارش آن وجود دارد. در زیر به مهم‌ترین نکات نگارشی و قواعدی که مرتبط با این کلمه می‌باشند، اشاره می‌کنم:

1. هجوم نیاوردن بر روی کلمات: کلمه "شعر" به صورت صحیح و با اعراب درست باید نوشته شود و از هرگونه غلط املایی یا نگارشی پرهیز شود.

2. جنس کلمه: "شعر" یک نام و کلمه‌ای مذکر است. بنابراین در استفاده از صفت‌ها و قیدها باید به جنسیت کلمه دقت شود.

3. نحو و ساختار جملاتی که شامل شعر هستند:

   • وقتی از شعر به عنوان موضوع یا مفعول استفاده می‌شود، باید به نحوی با دیگر کلمات ترکیب شود که جمله را به درستی مشخص کند.
   • به عنوان مثال: "شعر زیباست." یا "من شعری می‌نویسم."

4. استفاده از صفت‌ها: می‌توان بارها از صفات مختلف برای توصیف شعر استفاده کرد. مثلاً: "شعر عاشقانه"، "شعر سنتی"، "شعر مدرن".

5. نوع نگارش: در نگارش آثاری که شامل شعر هستند، باید توجه داشت که شعر معمولاً در قالب‌های مختلف (نظم، نثر، اشعار کلاسیک، محاوره‌ای و...) ارائه می‌شود.

6. نکات فصاحت و بلاغت: در نگارش و بیان، استفاده از شعر به دلیل زیبایی و ظرافت زبانی برای تقویت اثر ادبی و بیانی مناسب است.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و به شکل صحیح از کلمه "شعر" در نگارش و سخنوری استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "شعر" در جمله آورده شده است:

1. او در شب شعر دانشگاه شرکت کرد و اشعار زیبایی خواند.
2. مطالعه‌ی شعرهای حافظ همیشه برای من لذت‌بخش بوده است.
3. این کتاب شامل مجموعه‌ای از شعرهای معاصر است که موضوعات اجتماعی را بررسی می‌کند.
4. شعرهای کودکانه می‌توانند به یادگیری زبان و پرورش خلاقیت در بچه‌ها کمک کنند.
5. استاد ادبیات درباره‌ی تأثیر شعر بر فرهنگ و جامعه سخنرانی کرد.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید یا موضوع خاصی مد نظر دارید، بفرمایید!