کلمه "شعر" در زبان فارسی به معنای نظم و نثر موزون و ابداعی است که عواطف و احساسات انسانی را بیان می‌کند. در مورد نگارش و استفاده از این کلمه، قواعد و نکات زیر را می‌توان مطرح کرد:

1. حرکت گذاری: کلمه "شعر" به صورت استاندارد به این شکل نوشته می‌شود و حرکتی ندارد. در زبان فارسی معمولاً حرکات در متون ادبی و رسمی کاربرد خاصی دارند اما در نگارش معمولی به کاربردن حرکات ضروری نیست.

2. تلفظ صحیح: "شعر" به صورت "شَعر" تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح در هنگام شنیدن و گفتن این کلمه اهمیت دارد.

3. موارد استعمال: "شعر" می‌تواند به تنهایی یا در ترکیب با سایر کلمات به کار رود. به عنوان مثال:

   • شعر عاشقانه
   • شعر ملی
   • شعر کودکانه

4. قواعد دستوری:

   • وقتی "شعر" به عنوان اسم مفرد به کار می‌رود، فعل‌ها و صفت‌ها باید متناسب با آن استفاده شوند. مثلاً: "این شعر زیباست."
   • اگر "شعر" را در جمع به کار ببرید، به شکل "شعرها" تبدیل می‌شود، و فعل و صفت‌های مربوط باید با جمع هماهنگ شوند. مثلاً: "این شعرها زیبا هستند."

5. نکات نگارشی:

   • در نوشتار ادبی و غیررسمی، می‌توان از “شعر” در انواع اسلوب‌ها و قالب‌های شعری نظیر غزل، قصیده، هجایی و... استفاده کرد.
   • توجه به زیبایی‌شناسی نگارش و ساختار جملات در کنار استفاده از کلمه "شعر" می‌تواند تأثیر ویژه‌ای بر رسایی متن داشته باشد.
6. ستایش و نقد: در نقد و بررسی اشعار، معمولاً از واژه "شعر" به اشکال مختلف استفاده می‌شود، و می‌تواند جزء مهمی از مباحث ادبی به شمار آید.

با رعایت این قواعد و نکات، می‌توانید به شکل موثرتری از کلمه "شعر" در نگارش و گفتار فارسی استفاده کنید.