کلمه "عبدالله" در زبان فارسی به معنای "بندۀ خدا" است و از دو واژه "عبد" به معنای "بنده" و "الله" به معنای "خدا" تشکیل شده است. در نگارش و استفاده از این کلمه، چند نکته مهم وجود دارد:

1. املا: این کلمه به صورت "عبدالله" نوشته می‌شود و نیازی به ویرگول یا فاصله بین "عبد" و "الله" نیست.

2. فارسی‌نویسی: در فارسی، معمولاً این کلمه به صورت کامل و بدون تغییر نوشته می‌شود و از به کار بردن اشکال مختصر یا کلمات مشابه خودداری می‌شود.

3. قسمت‌های وابسته: هنگامی که بخواهید نام "عبدالله" را به عنوان نام فردی در متن به کار ببرید، می‌توانید از عناوینی مانند "آقای عبدالله" یا "خانم عبدالله" استفاده کنید، با توجه به جنسیت فرد.

4. علامات نگارشی: اگر کلمه "عبدالله" در وسط جمله قرار گیرد، باید به قواعد نگارشی مربوط به جملات و علائم نقطه‌گذاری توجه کنید. مثلاً، اگر نیازی به ویرگول باشد، باید پس از کلمه "عبدالله" و قبل از ادامه جمله درست استفاده شود.

5. آوردن نام‌های وابسته: اگر "عبدالله" بخشی از نام‌های دیگر باشد، مانند نام‌های کامل‌تر (مثلاً "عبدالله بن عباس")، باید ساختار آن‌ها را نیز رعایت کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید به نحو مناسبی کلمه "عبدالله" را در متون فارسی به کار ببرید.

1. عبدالله همیشه به کتابخوانی علاقه زیادی داشته و هر روز صبح چند صفحه از کتاب‌های مورد علاقه‌اش را مطالعه می‌کند.
2. در جشن تولد عبدالله، دوستانش برای او یک کیک بزرگ و زیبا تهیه کردند.
3. عبدالله با مهارت‌های هنری‌اش در مدرسه، موفق به کسب مقام اول در مسابقه نقاشی شد.