بی دست و پا

کلمه "بی‌دست و پا" یک ترکیب صفتی است که به معنای نداشتن توانایی یا تسلط در انجام کاری، به ویژه در مورد افراد، به کار می‌رود. در نگارش این عبارت، رعایت چند قاعده نگارشی و دستور زبانی حائز اهمیت است:

1. تیرگی‌های املایی:

   • ترکیب "بی‌دست و پا" باید با هم-نوشت (بدون فاصله) نوشته شود. برای واژه "بی"، باید از «تنوین» استفاده کرد و بین "بی" و "دست" فاصله‌ای وجود ندارد.

2. فاصله‌های مناسب:

   • بین "دست"، "و" و "پا" باید فاصله وجود داشته باشد. به طور کلی، واژه "و" در زبان فارسی به عنوان حروف ربط، باید با کلمات قبل و بعد از خود جدا نوشته شود.

3. نحو و دستور:

   • این عبارت معمولاً به صورت صفت به کار می‌رود و می‌تواند در جملات مختلف به عنوان توصیف و یا کنایه به کار برود. مثلاً: "او در کارها بی‌دست و پا است."
4. توجه به سیاق:
   • در متون مختلف، همین عبارت می‌تواند بار معنایی متفاوتی داشته باشد. مثلاً در برخی موارد ممکن است به طور استعاری یا طنزآمیز به کار رود، بنابراین توجه به سیاق جمله مهم است.

مثال‌های درست:

• «او در بازی بسیار بی‌دست و پا عمل کرد.»
• «این پروژه به دلیل مدیریت بی‌دست و پا به تاخیر افتاد.»

با رعایت این نکات می‌توانید به شکل صحیح و مؤثری از عبارت "بی‌دست و پا" استفاده کنید.

1. او در مسابقه فوتبال بی دست و پا عمل کرد و نتوانست به خوبی بازی کند.
2. وقتی که برف به زمین افتاد، بچه‌ها بی دست و پا در برف غلت می‌خوردند و می‌خندیدند.
3. کارهای منزل را به تنهایی انجام می‌دادم، اما گاهی احساس می‌کردم بی دست و پا هستم و به کمک احتیاج دارم.