کلمه "فقید" در زبان فارسی به معنای "درگذشته" یا "مرحوم" است و در متون ادبی و رسمی استفاده می‌شود. در نوشتار و استفاده از این کلمه، چند نکته قواعدی و نگارشی وجود دارد:

1. استفاده از ضمایر و ویژگی‌ها: معمولاً "فقید" به عنوان صفت برای نام شخصی به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "فقید رضا شاه"
   • "فقید استاد نمونه"

2. قید زمان: می‌توان برای روشن‌تر کردن دوره زمانی یا سبب درگذشت، از قید زمان استفاده کرد. به عنوان مثال:

   • "فقید در سال 1400 هجری شمسی درگذشت."

3. احترام و ادب: هنگامی که از کلمه "فقید" استفاده می‌کنید، معمولاً نشان‌دهنده احترام و ادب نسبت به آن فرد است. لذا باید در جملاتی با این عنوان به دقت انتخاب‌ کرد.

4. کاربرد در نوشتار: در نوشتار رسمی، ادبیات و متون تاریخی، "فقید" مورد استفاده قرار می‌گیرد و در متون غیررسمی کمتر به کار می‌رود.

5. نوشتار صحیح: در نگارش "فقید" توجه کنید که به صورت صحیح و بدون اشتباه تایپی نوشته شود.

به طور کلی، استفاده از "فقید" مستلزم رعایت ادب و احترام است و باید در متونی که اشاره به درگذشتگان می‌شود، به دقت به کار رود.

1. یاد او همیشه در دل ما زنده خواهد ماند، زیرا او یک فقید بزرگ بود که تاثیر عمیقی بر زندگی‌مان گذاشت.
2. در مراسم بزرگداشت فقید عزیزمان، همه به یاد خاطرات خوش او جمع شده بودند.
3. خانواده فقید از حمایت دوستان و آشنایان در این روزهای سخت بسیار سپاسگزارند.