کلمه «مسئولیت پذیری» با توجه به قواعد فارسی و نگارشی به صورت زیر تحلیل می‌شود:

1. هجی درست: کلمه «مسئولیت» به معنی وظیفه یا مسئولیت است و «پذیری» به معنی قبول کردن یا پذیرفتن. در کنار هم، این دو کلمه به مفهوم «قابلیت قبول مسئولیت» یا «پذیرش مسئولیت» می‌رسند.

2. نحو: در زبان فارسی، این کلمه به عنوان یک اسم مرکب (مضاف و مضاف‌الیه) تلقی می‌شود. به این صورت که «مسئولیت» در واقع مضاف و «پذیری» مضاف‌الیه است.

3. کاربرد: این واژه عمدتاً در متون رسمی و غیررسمی به معنای مفهوم روان‌شناسی یا اجتماعی به کار می‌رود، مانند در بحث‌های مدیریتی، اجتماعی یا در آموزش و پرورش.

4. نگارش: در نوشتار، معمولاً باید به قواعد نگارشی توجه شود و اگر از علامت‌ها یا نشانه‌هایی استفاده می‌شود، باید به درستی و در محل مناسب استفاده گردند.

5. جایگاه در جمله: این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر اجزای جمله به کار رود. مثلاً: «مسئولیت‌پذیری یک ویژگی مهم در رهبری است.»

6. فعل ترکیبی: معمولاً از این کلمه با فعل‌هایی مانند «داشتن»، «تقویت کردن» و «آموختن» استفاده می‌شود. مثلاً: «باید مسئولیت‌پذیری را در خود پرورش دهیم.»

به‌طور کلی «مسئولیت‌پذیری» یک واژه کلیدی در مباحث مدیریتی و اجتماعی است و توجه به قواعد صحیح نوشتاری و نحوی آن می‌تواند به فهم بهتر و مؤثرتر آن کمک کند.