کلمه "نگار" در زبان فارسی معانی و کاربردهای مختلفی دارد. در اینجا به قواعد نوشتاری و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نحوه نوشتن:

   • "نگار" به صورت کامل و بدون هیچ‌گونه تغییر در املای آن نوشته می‌شود.

2. معانی و کاربردها:

   • "نگار" به معنای تصویر، نقاشی، یا خوشنویسی است.
   • همچنین به معنای دوست یا محبوب نیز به کار می‌رود.

3. نکات نگارشی:

   • هنگام استفاده از کلمه "نگار" در متن، اگر به عنوان نام خاص استفاده می‌شود، لازم است آن را با حروف بزرگ آغاز کنید (مانند "نگار" به عنوان نام شخص).
   • اگر "نگار" به مفهوم عمومی یا به عنوان اسم مشترک به کار برود، با حروف کوچک نوشته می‌شود.

4. ترکیبات و عبارات:

   • "نگارگر": به معنای هنرمندی که در ایجاد آثار نگارگری تخصص دارد.
   • "نگارخانه": مکانی برای نمایش آثار هنری.
5. سازگاری با جمله:
   • "نگار" می‌تواند در جملات به عنوان اسم فاعل، مفعول و یا جزء توصیفی به کار برود. برای مثال:
     • "نگار زیبای من تصویر را کشید."
     • "او نگار خود را به نمایش گذاشت."

با توجه به این نکات، می‌توان "نگار" را به درستی و با توجه به معنا و کاربردش در نوشته‌ها به کار برد.

1. نگار همیشه با لبخندش فضای اطرافش را روشن می‌کند.
2. در نمایشگاه هنر، تابلویی از نگار توجه همه را جلب کرد.
3. دوستانش می‌گویند که نگار در نوشتن شعرها بسیار талант دارد.