افاضه

کلمه "افاضه" در زبان فارسی به معنای بخشش، عطا و اراده الهی است. این کلمه معمولاً به عنوان اسم استفاده می‌شود و در متون دینی و ادبیات فارسی به کار می‌رود. برای استفاده مؤثر از این کلمه و رعایت اصول نگارشی، می‌توانید به نکات زیر توجه کنید:

1. نحوه‌ی نوشتار: "افاضه" باید به همین شکل نوشته شود و از هرگونه تغییر یا اختصاری در آن خودداری کنید.

2. به‌کارگیری در جمله: برای استفاده از این کلمه در جملات، سعی کنید به مفهوم آن توجه کنید. مثلاً:

   • "او از افاضه‌ی علم و دانش خداوند بهره‌مند شد."
   • "این کتاب درباره‌ی افاضه‌های رحمت الهی است."

3. فعل و اسم: "افاضه" بیشتر به عنوان اسم به کار می‌رود، اما می‌توانید از اشکال دیگر کلمه نیز استفاده کنید. مثلاً:

   • "خداوند به بندگانش افاضه می‌کند." (فعل)
   • "افاضه‌ای که به او شده، غیرقابل توصیف است." (اسم)

4. زبان ادبی: در متون ادبی و شعر، کلمه "افاضه" معمولاً بامعنای عمیق‌تری به کار می‌رود و می‌تواند معانی خاصی از قبیل رحمت و دلسوزی الهی را به تصویر بکشد.

5. نگارش رسمی: در نوشتارهای رسمی، به ویژه در متون علمی و دینی، بهتر است دقت بیشتری در انتخاب واژه‌ها و ساختار جملات داشته باشید تا مفهوم به‌روشنی منتقل شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "افاضه" به طور بهتری در نوشته‌ها و گفت‌وگوهای خود استفاده کنید.

1. استاد دانشگاه با افاضه علم و دانش خود، به رشد علمی دانشجویان کمک کرد.
2. در روز جمعه، جلسه‌ای برگزار شد که در آن افراد با افاضه نظرات و تجربیات خود در مورد مدیریت زمان، به بحث پرداختند.
3. او با افاضه مهارت‌های خود در زمینه هنرهای تجسمی، توانست نمایشگاهی موفق برپا کند.