کلمه "اذل" در زبان فارسی به معنای "خوار" یا "پست" است و به طور کلی در متون ادبی و دینی استفاده می‌شود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. املا: کلمه "اذل" به صورت صحیح با هویه "ذ" نوشته می‌شود و باید دقت شود که به اشتباه با "ز" نوشته نشود.

2. نکات معنایی: این کلمه غالباً در متون دینی یا ادبی به کار می‌رود و معمولاً بار معنایی منفی دارد. بنابراین، در استفاده از آن در نوشتار باید با توجه به زمینه معنایی دقت شود.

3. ترکیب‌ها: "اذل" معمولاً به صورت صفت استفاده می‌شود و می‌تواند در ترکیب با اسم‌ها قرار گیرد (مثلاً "اذل‌ترین انسان").

4. نحو: کلمه "اذل" به عنوان صفت (برای توصیف اسم‌ها) به کار می‌رود و به کمک فعل و یا به طور مستقیم در جملات استخدام می‌شود.

5. جملات مثال: به منظور درک بهتر این کلمه، می‌توان به جملاتی چون "او را به خاطر خیانت‌هایش اذل کنندگان می‌نامند." اشاره کرد.

در نگارش و به‌کارگیری واژه‌های خاصی مانند "اذل"، باید به زمینه فرهنگی و اجتماعی آن توجه کرد تا از کلمات و جملات مناسب و درست استفاده شود.

1. به خاطر رفتار زشت او، احساس اذل بودن کرد و از جمع دور شد.
2. زمانی که او به من توهین کرد، حس کردم که در مقابل دیگران اذل شده‌ام.
3. او در مقابل دشواری‌ها هرگز اذل و تسلیم نشد و همیشه با قوت ادامه داد.