بیداد

کلمه "بیداد" در زبان فارسی به معنای ظلم و ستم است. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. نویسه‌نگاری: کلمه "بیداد" به صورت صحیح با دو حرف "ی" و "د" نوشته می‌شود. توجه به حروف و اعراب کلمه در نوشتار صحیح مهم است.

2. جایگاه در جمله: "بیداد" می‌تواند به عنوان اسم در جمله‌ها مورد استفاده قرار گیرد. مثلاً: "بیداد در جامعه پذیرفته نیست."

3. صرف و نحو: "بیداد" یک اسم غیرقابل تصرف است و نمی‌توان آن را به شکل جمع یا مفرد تغییر داد. به جای آن می‌توان از واژه‌های مشابه یا مترادف برای تنوع در نوشتار استفاده کرد.

4. استفاده در ادبیات: این کلمه در ادبیات فارسی و شعر نیز به وفور یافت می‌شود و می‌تواند بار معنایی عمیق‌تری را به متن اضافه کند.

5. استفاده در نوشتار رسمی و غیررسمی: در نوشتار رسمی و ادبی، "بیداد" به‌عنوان واژه‌ای با بار معنایی سنگین و عمیق استفاده می‌شود. در نوشتار غیررسمی نیز به عنوان واژه‌ای عامیانه ممکن است به کار رود.

6. ترکیب‌ها: این واژه می‌تواند در ترکیب‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد، مانند "بیداد زمان" یا "بیداد اجتماعی" که معنا و مفهوم خاص‌تری به متن می‌دهند.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی و با دقت از کلمه "بیداد" در نوشتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "بیداد" آورده شده است:

1. در داستان قدیمی، قهرمان با بیداد ستمگران مبارزه کرد تا عدالت را برقرار سازد.
2. بیداد ظلم و فساد در جامعه باعث ناراحتی و نارضایتی مردم شده است.
3. او بیداد سال‌های گذشته را فراموش نکرد و همواره برای عدالت تلاش می‌کرد.
4. شعرهای این شاعر به توصیف بیداد و ناعدالتی در دوران خودش می‌پردازد.
5. بیداد طبیعت، زمانی که طوفانی مهیب به راه می‌اندازد، همه را می‌ترساند.

امیدوارم این مثال‌ها مفید باشند!