کلمه "بینا" در زبان فارسی به معنای دیدن و بینایی است و به طور کلی به افراد یا چیزهایی اطلاق می‌شود که توانایی دیدن دارند. به لحاظ نگارشی و قاعده‌ای، موارد زیر را می‌توان برای استفاده صحیح از این کلمه در نظر گرفت:

1. قید و صفت: "بینا" به عنوان صفت برای توصیف افرادی که بینایی دارند، استفاده می‌شود. مثلاً: "او فردی بیناست."

2. استفاده در جملات منفی: در جملات منفی، می‌توان به صورت "دیده نمی‌شود" یا "نمی‌توان دید" استفاده کرد. مثلاً: "او بینا نیست."

3. ترکیب با کلمات دیگر: "بینا" می‌تواند با کلمات دیگر ترکیب شود. مثلاً: "بینا و بینش‌دار" یا "بینا و شنوا."

4. تفاوت با کلمات مشابه: توجه داشته باشید که "بینا" با "کور" (به معنی عدم بینایی) و "نابینا" (به معنی اینکه شخصی بینایی ندارد) تفاوت دارد و در جملات باید به درستی به کار رود.

5. نکته‌های نوشتاری: هنگام نوشتن، لازم است که به جایگاه "بینا" در جمله توجه کنید تا معنی مورد نظر به درستی منتقل شود. مثلاً: "بینا هستم" یا "او بینا است" هر دو درست هستند، اما مفهوم دقیقاً یکسانی ندارند.

6. جاع و جمع: وقتی از "بینا" به صورت جاع یا جمع استفاده می‌کنید، باید دقت کنید. به عنوان مثال: "بیناها" به معنای "افرادی با بینایی" است.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "بینا" به طور صحیح و موثری استفاده کنید.

البته! در زیر چند مثال برای کلمه "بینا" در جملات مختلف آورده شده است:

1. او یک آدم بینا است و همیشه توانایی درک مسائل پیچیده را دارد.
2. در جامعه‌ای که همه بینا باشند، همکاری و همدلی بیشتری وجود دارد.
3. برای یک بینا، فرایند یادگیری و کسب دانش هیچ‌گاه تمام نمی‌شود.
4. بینا بودن به معنای تنها دیدن نیست، بلکه درک عمیق‌تری از جهان اطراف است.
5. کلمات او نشان می‌دهند که در زندگی تجربه‌های زیادی داشته و فردی بینا است.

اگر مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!