تنوین و تنکیر در زبان فارسی به قواعد خاصی مربوط می‌شود. در اینجا به توضیح هر کدام می‌پردازیم:

۱. تنوین

تنوین به معنای افزودن یک "ن" غیرملفوظ در انتهای کلمه است که معمولاً در زبان عربی کاربرد دارد. اما در فارسی کاربرد چندانی ندارد. در برخی نوشته‌ها با هدف تفکیک و مشخص کردن نون غنّه از تنوین استفاده می‌شود. این علامت به دو صورت تنوین فتحه (ـً) و تنوین کسره (ـٍ) موجود است.

۲. تنکیر

تنکیر به معنی نکره کردن یک اسم است، یعنی اشاره به غیرمعین بودن یک اسم. در زبان عربی، این عمل معمولاً با استفاده از الفاظ خاصی مثل "یک" یا "چند" صورت می‌گیرد. در فارسی نیز برای نکره کردن اسم‌ها می‌توان از پسوندهایی مثل "ی" و "ها" استفاده کرد.

قواعد نگارشی

• تنوین: در زبان فارسی معمولاً از تنوین استفاده نمی‌شود، مگر در متون عربی.
• نکره کردن: برای نکره کردن اسم‌ها می‌توان از واژه "یک" قبل از اسم استفاده کرد، مثلاً "یک کتاب".
• جدا نویسی: هنگام استفاده از واژه‌های نکره و نکره‌ کردن، نتیجه باید واضح و قابل فهم باشد. مثلاً "کتابِ یک نویسنده" به جای "کتابی نویسنده".

در کل، برای استفاده از تنوین و تنکیر باید به زبان و بافت متن دقت داشت تا مطالب به درستی منتقل شوند.