کلمه "رخ تابیدن" یک ترکیب است که به معنی تابش یا روشنایی حاصل از چهره است. در زبان فارسی، استفاده از این ترکیب و نگارش درست آن باید بر اساس چند قاعده رعایت شود:

1. نقطه‌گذاری: در صورتی که "رخ تابیدن" در جملات به کار رود، باید به نکات مربوط به نقطه‌گذاری توجه شود. اگر در وسط جمله استفاده می‌شود، باید بلافاصله بعد از آن یک علامت نگارشی مناسب مانند ویرگول یا نقطه قرار داده شود.

2. قید و صفت: اگر "رخ" به عنوان یک صفت برای بیان زیبایی یا تابش به کار رود، باید دقت شود که قیدهای مربوط به آن درست انتخاب شوند. مثلاً "رخ تابان" یا "رخ نورانی".

3. ترکیبات وصفی: در ترکیباتی که از این کلمه استفاده می‌شود، باید قواعد مربوط به صفت و اسم رعایت شود. مثلاً در جملاتی چون "رخ تابیدن او زیبایی خاصی دارد"، دقت در ترتیب جمله و کارکرد صفات الزامی است.

4. نحوه صرف و تصریفی: از آنجا که "تابیدن" یک فعل است، باید به صرف و تصریف آن توجه شود. در جمله، زمان فعل باید با زمان کل جمله هماهنگ باشد. مثلاً "نور خورشید رخ می‌تابد."

5. استفاده از واژه‌های هم‌معنا: در برخی موارد، می‌توان از واژه‌های هم‌معنا برای تنوع بیشتر استفاده کرد. مثلاً "چهره" به جای "رخ" یا "درخشیدن" به جای "تابیدن".

در کل، رعایت قواعد فوق به زیبا و صحیح نگاشتن ترکیب "رخ تابیدن" کمک می‌کند.