زبان بر زبان داشتن

عبارت "زبان بر زبان داشتن" یک اصطلاح idiomatic در زبان فارسی است که به معنای "داشتن تسلط یا آگاهی کامل بر یک موضوع یا زبان خاص" می‌باشد. در ادامه به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این عبارت می‌پردازیم:

قواعد فارسی:

1. نحو:

   • "زبان" به عنوان اسم، موضوع جمله است.
   • "بر زبان داشتن" یک ترکیب فعلی است که به بیان تسلط یا آگاهی بر زبان اشاره دارد.

2. صرف فعل:

   • "داشتن" به عنوان فعل اصلی در این عبارت آمده است و باید به زمان و فاعل جمله بستگی دارد.
3. تعریف اصطلاحات:
   • "زبان": معانی مختلفی دارد، از جمله "زبان گفتاری"، "زبان رسمی" یا "زبان بین‌المللی".
   • "داشتن": به معنای صاحب بودن یا مالک بودن چیزی است.

نگارش:

1. نحوه نگارش:

   • این عبارت باید در متنی که اشاره به تسلط به زبانی خاص یا موضوعی دارد، به درستی و با مراعات قواعد نگارشی استفاده شود.
2. نکات نگارشی:
   • اگر این عبارت در مرکب‌های دیگر به کار رود، مانند "زبان فارسی بر زبان داشتن"، باید به دقت مطابقت معنایی و دستوری رعایت شود.
   • کلمات باید به صورت صحیح و بدون اشتباه املایی نوشته شوند.

در مجموع، "زبان بر زبان داشتن" یک عبارت عامیانه است که از نظر ساختاری و نحوی به راحتی در جملات فارسی قابل استفاده است و به تسلط بر یک زبان یا موضوع خاص اشاره دارد.