سبحان

کلمه "سبحان" یکی از واژه‌های مهم در زبان فارسی و به ویژه در متون دینی و مذهبی است. در ارتباط با این کلمه، چند نکته قواعدی و نگارشی وجود دارد:

1. جایگاه کلمه:

   • "سبحان" معمولاً به عنوان یک واژه جدا یا بخشی از عبارات مذهبی مانند "سبحان الله" (پاک و دور از عیب است خدا) به کار می‌رود.
   • در جملات، می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا قید به کار رود.

2. نکات نگارشی:

   • در نوشتن، "سبحان" معمولاً به صورت جدا از سایر واژه‌ها می‌آید، مگر در مواردی که به صورت ترکیبی با دیگر کلمات استفاده شود.
   • در نگارش‌های رسمی و دینی، بهتر است از خط نستعلیق و فونت‌های مناسب برای تأکید بر واژه‌های مذهبی مانند "سبحان" استفاده شود.
   • استفاده از علامت‌های نگارشی به ویژه در کنار این کلمه به مفهوم و زیباییش کمک می‌کند؛ به عنوان مثال: "سبحان الله، بی‌نهایت پاک و منزه است."

3. شیوه‌های نوشتاری:

   • در متون ادبی و شعری، "سبحان" به صورت استعاری نیز می‌تواند به کار رود و معانی عمیق‌تری به خود بگیرد.
4. قواعد صرفی:
   • "سبحان" به عنوان یک اسم، تغییر شکل نمی‌دهد و دائماً به همین شکل مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این نکات می‌تواند به نگارش درست و زیبا کمک کند و درک بهتری از کاربرد این کلمه در متون مختلف ایجاد نماید.

1. سبحان الله، آفرینش جهان چقدر زیبا و شگفت‌انگیز است.
2. در هر صبح، با ذکر سبحان و سپاسگزاری از خداوند آغاز می‌کنم.
3. وقتی به طبیعت نگاه می‌کنم، به قدرت خداوند و عظمت او می‌گویم: سبحان الله!