واژه «سفره‌دار» در زبان فارسی یک کلمه ترکیبی است که از ترکیب دو واژه «سفره» و «دار» تشکیل شده است. در اینجا به بررسی قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این کلمه می‌پردازیم:

1. نوشتار با حرف وسط: واژه «سفره‌دار» با استفاده از حرف (ـ) (که به آن "خط تیره" یا "خط وصل" هم گفته می‌شود)، نوشته می‌شود. این خط نشان‌دهنده این است که دو واژه به هم متصل شده‌اند و در واحد معنایی جدیدی قرار گرفته‌اند.

2. نقش معنایی: در این ترکیب، «سفره» به معنای مواردی است که بر روی آن غذا سرو می‌شود و «دار» به معنای صاحب یا دارای چیزی است. بنابراین، «سفره‌دار» به شخصی اطلاق می‌شود که صاحب سفره باشد یا سفره‌ای را ترتیب دهد، به‌ویژه در زمینه‌های مهمانی یا مراسم.

3. قواعد صرفی و نحوی: می‌توان این کلمه را با دیگر اجزای جمله ترکیب کرد:

   • به‌عنوان فاعل: سفره‌دار مسئول چیدن سفره است.
   • به‌عنوان مفعول: من سفره‌دار را برای مهمانی دعوت کردم.

4. نقطه‌گذاری: در متون فارسی، استفاده از نقطه‌گذاری مناسب بعد از این واژه و درون جمله‌ها حتماً باید رعایت شود تا مفهوم درست و واضحی منتقل گردد.

5. تلفظ و آوا: این کلمه معمولاً به‌صورت «سفره‌دار» تلفظ می‌شود و ممکن است در برخی لهجه‌ها تلفظ متفاوتی داشته باشد، اما در زبان معیار به همین شکل است.

به‌طور کلی، «سفره‌دار» یک واژه مفهومی و فرهنگی در زبان فارسی است که با استفاده از آن می‌توان به زیبایی در آثار نوشتاری و گفتاری پرداخت.