شیپور

کلمه "شیپور" در زبان فارسی به معنای نوعی ساز بادی است که به‌خصوص در مراسم‌ها و جشن‌ها به کار می‌رود. در اینجا به برخی از قواعد فارسی و نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. استفاده در جملات: "شیپور" به عنوان اسم با ویژگی‌های خاص خود در جملات به کار می‌رود. مثلاً:

   • "شیپور در افق به صدا درآمد."
   • "آن‌ها به صدای شیپور گوش کردند."

2. جمع و مفرد:

   • مفرد: شیپور
   • جمع: شیپورها (در صورتی که به چند شیپور اشاره شود)

3. حالت‌های صرفی:

   • نکره و معرفه:
     • نکره: یک شیپور
     • معرفه: آن شیپور

4. قید و صفت: در جملات می‌توان از صفت‌ها و قیدها برای توصیف شیپور استفاده کرد:

   • "شیپور بلند و واضح بود."
   • "صدای شیپور دور و خفه به نظر می‌رسید."

5. نشانه‌ها: در نوشتن، به نشانه‌های نگارشی نظیر ویرگول، نقطه و ... توجه کنید. مثلاً:

   • "ما به باغ رفتیم، و در آنجا صدای شیپور را شنیدیم."
6. تلفظ: کلمه "شیپور" به صورت "شیْپور" تلفظ می‌شود و توجه به صحیح تلفظ آن در محاورات و نوشتار واجب است.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "شیپور" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. صدای دلنشین شیپور در میدان شهر به گوش می‌رسید و مردم را به سمت جشن دعوت می‌کرد.
2. نوازنده با مهارت خاصی شیپور را در دست گرفت و ملودی زیبایی را نواخت.
3. در روزهای قدیم، شیپورها برای اعلام شروع یا پایان جنگ‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند.