کلمه "صاحب" در زبان فارسی به معنای مالک، دارنده یا کسی است که چیزی را دارد، و "فر" به معنای سزا و شایستگی یا در برخی موارد به معنای نیکویی و زیبایی به کار می‌رود. بنابراین، "صاحب فر" ترکیبی است که به معنی کسی که دارای نیکویی یا شایستگی است، می‌باشد.

قواعد نگارشی:

1. نقطه‌گذاری: اگر این اصطلاح در یک جمله قرار بگیرد، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه شود. برای مثال:

   • او یک صاحب فر است.
   • او دارنده فر و نیکویی است.

2. استفاده از ویرگول: اگر در جملات توصیفی یا توضیحی استفاده می‌شود، می‌توان از ویرگول برای جدا کردن عبارات استفاده کرد:

   • او، صاحب فر، در جامعه بسیار محترم است.

3. قواعد املایی: در نوشتن واژه "صاحب فر"، باید به املای صحیح آن توجه شود. در صورت ترکیب با دیگر کلمات یا تغییرات صرفی، املای آن همچنان دارای قاعده است.

4. سازگاری با دیگر کلمات: اگر به عنوان اسم خاص یا عنوان استفاده شود، باید به جنس و نوع ترکیب با دیگر نام‌ها توجه کرد:
   • صاحب‌فر
   • صاحب‌فرهای معروف

نکات دیگر:

• در گفتار ادبی یا محاوره‌ای، ممکن است این ترکیب به فرمی دیگر هم مورد استفاده قرار گیرد.
• برای تقویت بیان، می‌توان به جای "صاحب فر"، از معادل‌های دیگری همچون "دارنده ویژگی‌های نیک" نیز استفاده کرد.

در نهایت، استفاده صحیح و دقت در نوشتار، به وضوح بیان و مفهوم بهتر کمک می‌کند.