صبور

کلمه "صبور" در زبان فارسی به معنای شکیبا و صبور بودن است و دارای نکات دستوری و نگارشی خاصی است. در زیر به قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوع کلمه: "صبور" یک صفت است که برای توصیف فردی که می‌تواند در مقابل سختی‌ها و مشکلات صبور باشد، به کار می‌رود.

2. نحوه صرف: این کلمه معمولاً در حالت جمع به شکل "صبراء" (که به ندرت استفاده می‌شود) یا "صابرین" به کار می‌رود. در زبان محاوره، بیشتر از "صبور" در حالت مفرد و جمع استفاده می‌شود.

3. حالتهای مختلف:

   • مفرد مذکر: صبور
   • مفرد مؤنث: صبوره
   • جمع مذکر: صابرین
   • جمع مؤنث: صابرات

4. استفاده در جملات: این کلمه می‌تواند به عنوان صفت مناسب در جملات به کار رود. مثلاً:

   • "او فردی صبور است."
   • "صبوری در برابر مشکلات، نشانه‌ی قدرت است."

5. نکات نگارشی: در نوشتار فارسی، باید توجه داشته باشید که کلمه "صبور" با حروف جداگانه نوشته شود و در صورت استفاده در جملات، قواعد نگارشی مانند استفاده از ویرگول و نقطه‌گذاری رعایت شود.

6. قید و مشتقات: از این کلمه می‌توان قید "صبوری" نیز ساخت که به معنای عمل یا حالتی است که شخصی صبور است.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "صبور" در نگارش و گفتار خود استفاده کنید.

1. او همیشه در مواقع دشوار صبور است و به آرامی به حل مسائل می‌پردازد.
2. برای یادگیری یک زبان جدید، لازم است که صبور باشید و تمرین‌های مداوم انجام دهید.
3. صبر و صداقت دو ویژگی کلیدی هستند که در روابط دوستانه بسیار مهمند.