کلمه «فتخ» در زبان فارسی به معنای پیروزی یا غلبه و همچنین به معنای فتح و گشودن است. شکل صحیح این کلمه به دو صورت «فتح» و «فتخ» نوشته می‌شود، اما معمولاً در زبان ادبی و سخنرانی‌های رسمی بیشتر از «فتح» استفاده می‌شود.

در زیر به قواعد نوشتاری و نگارشی برای کلمه «فتح» (و همچنین «فتخ») اشاره می‌شود:

1. رنگ نثر و فرهنگ: در نگارش ادبی و رسمی، استفاده از «فتح» متداول‌تر و مناسب‌تر است. در موقعیت‌های غیررسمی یا محاوره‌ای می‌توان از «فتخ» نیز استفاده کرد.

2. تطابق با مفهوم: همیشه باید توجه شود که استفاده از شکل صحیح و متناسب با مفهوم (فتح به معنای پیروزی یا غلبه) در متن‌های مختلف رعایت شود.

3. جمع و مفرد: برای جمع کردن این کلمه باید از ساختارهای درست استفاده کنید. به عنوان مثال: «فتوح» یا «افتح» در برخی موارد مناسب است، اما باید توجه داشت که این کلمات در متن‌های مختلف ممکن است معانی خاصی داشته باشند.

4. نکات نگارشی:

   • استفاده از این کلمه در جملات باید با قواعد جملات فارسی مطابقت داشته باشد. به عنوان مثال: «فتح ایران در جنگ جهانی دوم» یا «تلاش برای فتح قله‌های بالا».
5. توجه به سیره ادبیات: در نوشته‌های تاریخی و ادبی، معمولاً از کلمه «فتح» برای توصیف پیروزی‌ها و دستاوردها استفاده می‌شود.

به طور کلی، استفاده از کلمه «فتح» به عنوان کلمه‌ای شایع‌تر و مرتبط با مفهوم پیروزی در زبان فارسی رخ می‌دهد و «فتخ» کمتر در استفاده روزمره به کار می‌رود.