کلمه‌ی "فزع" در زبان فارسی به معنای ترس و اضطراب است و از ریشه عربی گرفته شده است. در استفاده از این کلمه و نگارش آن، می‌توان به نکات زیر توجه کرد:

1. نحوه‌ی نوشتن: "فزع" به صورت صحیح نوشته می‌شود و باید به دقت نگارش شود تا با کلمات مشابه اشتباه نشود.

2. مفرده و جمع: "فزع" یک کلمه‌ی مفرد است و در صورت نیاز به استفاده از آن به عنوان جمع، می‌توان از صورت‌های مختلفی همچون "فزعات" استفاده کرد.

3. استفاده در جملات: در نگارش جمله، باید توجه داشت که این کلمه معمولاً به عنوان اسم و در مواقع خاص برای بیان احساسات یا حالات خاص به کار می‌رود. مثلاً:

   • "او از فزع ناشی از تاریکی شب نگران بود."
   • "فزع در چهره‌اش قابل مشاهده بود."

4. هم‌نشینی با سایر کلمات: توجه به ترکیب این کلمه با کلمات دیگر نیز مهم است. به عنوان مثال، "فزع و وحشت" یا "فزع به دل" می‌تواند در متون ادبی و غیرادبی به کار رود.

5. نکته‌های نگارشی: در هنگام استفاده از "فزع" در متن، باید به علائم نگارشی مناسب (نقطه، ویرگول، و ...) توجه کرد تا جملات به طور روان و درست بیان شوند.

با رعایت این نکات، می‌توان به‌طور مؤثری از کلمه "فزع" در نوشته‌های خود استفاده کرد.

1. وقتی خبر زلزله را شنید، فزع تمام وجودش را فرا گرفت و نتوانست به خوبی فکر کند.
2. صدای ناگهانی ماشین باعث شد که دخترک از جای خود فزع کند و بترسد.
3. در دل شب، صدای زوزه باد فزع عجیبی در دلش ایجاد کرد و خوابش را بر هم زد.