فضل

کلمه "فضل" در زبان فارسی به معنای احسان، بخشش و نیکی است و می‌تواند در متون مختلف به کار رود. در اینجا برخی از قواعد و نکات مرتبط با نگارش و استفاده از این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نوشتار: کلمه "فضل" به صورت صحیح باید به این شکل نوشته شود و از املای آن باید اطمینان حاصل کرد.

2. جنس کلمه: "فضل" اسم است و به صورت یادگاری از یک مفهوم مثبت و انسانی به کار می‌رود.

3. استفاده در جملات: این کلمه می‌تواند به عنوان اسم فاعل یا اسم مفعول مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال:

   • فاعل: "فضل او در این کار بر همگان روشن است."
   • مفعول: "او از فضل دیگران بهره‌مند شد."

4. ترکیب‌های مرتبط: کلمه "فضل" می‌تواند با برخی پیشوندها یا پسوندها ترکیب شود و به واژه‌های جدیدی تبدیل شود، مانند "مفضل" (کسی که فضل دارد) یا "افضال" (نیکوکاری‌ها و احسان‌ها).

5. غنای معنا: در متون ادبی و مذهبی، "فضل" به معنای رحمت و لطف الهی نیز به کار می‌رود و می‌تواند به مفاهیم عمیق‌تری ارجاع دهد.

6. مثال با قید و صفت: "او با فضل و کمالاتش بر دیگران متمایز است."

به طور کلی، استفاده از کلمه "فضل" در متون فارسی با دقت و رعایت قواعد نگارشی می‌تواند اثربخشی بیشتری به نوشتار شما ببخشد.

1. فضل علم از نظر خداوند بسیار بزرگ است و هرکس در پی تحصیل آن باشد، مورد محبت و رحمت او قرار می‌گیرد.
2. کسب فضل و لطف دیگران نیازمند احترام و توجه به احساسات آنهاست.
3. او در روزهای سخت زندگی‌اش همیشه به فضل و کمک دوستانش تکیه می‌کرد.